Bestaat er een gevoel om te bloggen? En wat is daarbij dan je uitgangspositie? Een lastige vraag. Voor mij heeft twitter de laatste tijd wel de overhand gekregen. En behoorlijk ook.

Wat is daar de reden voor? Het kan niet echt aan de literaire uitdaging liggen. Hoewel het een behoorlijke uitdaging kan zijn om een literaire gedachte in 140 tekens aan de wereld toe te vertrouwen. Maar die uitdaging blijkt vaak ook weer te groot. Dus blijven de 140 tekens vaak steken in het middenveld van het Nederlandse taalgebruik. Net niet grammaticaal onjuist, maar zeker niet inspirerend. Doeltreffend, dat dan weer wel. Want doeltreffendheid past in 140 tekens. En dat past dan weer bij de Nederlandse cultuur.

Ik vraag me af of het aan de reacties ligt. De mogelijkheid die twitter biedt om direct in contact te treden met anderen die direct een reactie kunnen geven op alle 140 tekens die jij net de virtuele ruimte in hebt geslingerd. Dat zou het kunnen zijn. Maar een actief blog heeft ook lezers. En lezers reageren. Als er tenminste iets te reageren valt en de schrijver niet vervalt in een gesloten conclusie die geen ruimte meer laat voor discussie. Want reageren betekent discussie. Een reactie op zich is niet genoeg. Er moet discussie komen. En misschien raakt dat het verschil nog wel het best. Er moet discussie komen. Discussie is interactie. Het spel van woorden tusen mensen waarbij standpunten, passies en argumenten zich samenballen tot een weerspiegeling van de schrijver. Pas dan wordt een blog succesvol.

Daarom hou ik van twitter. Niet vanwege de doordachte argumentatie, de meeslepende zinsconstructies of de snelle doelmatigheid van de communicatie. Nee, ik hou van twitter omdat ik van mensen hou. Van mensen met passie, mensen met bevlogenheid en mensen die het gesprek aan willen gaan met anderen. Anderen zoals ik. En dat bouwt relaties.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us